De Drank van de Kaai is topsport

De avond is nog niet begonnen, of de eerste liederlijke taferelen spelen zich af in de café's. Het is een avond waarin de meeste bezoekers vooral oog hebben voor vette happen en drank. Foto: Cor Viveen

Achter de toog van het Verkadehuis, op minder dan vijftig meter van de meet, staan vrijwel alleen vrijwilligers. Vrienden van uitbater Peter Kesseler, die op deze absolute topdag graag een handje meehelpen. Dan is er nog de journalist, die dit als liederlijk bekendstaande gebeuren wel eens
vanachter de toog wil meemaken. Participerende journalistiek, zogezegd.

Net als Jac. Wezenbeek, die in het vermaarde café Boonen als gastkastelein optreedt („maak ik de Draai voor het eerst nuchter mee“), zal de journalist gedurende de werkzaamheden achter de bar geen alcohol nuttigen. Eerst de impressies, dan het verhaal, dan wellicht nog een glas.

Het is nog vroeg als ik me meld bij de baas van het café, dat bijzonder strategisch gelegen is.
Het heeft namelijk twee koerskanten: aan de Kade en aan de Frans Halslaan. Menig bezoeker gebruikt
het lokaal dan ook louter om van de ene kant van het parcours naar de andere te lopen. Heel veel anderen komen alleen binnen om hun blaas te ledigen. Want wie drinkt, moet ook lozen.

De instructies voor de tapkracht-voor-één-dag zijn simpel. Alles direct afrekenen en de gebruikte plastic glazen weggooien: that’s all. Zestienduizend plastic glazen zijn er, dat moet genoeg zijn.
De summiere instructie leidt er wel toe dat ik pas na twee uur schenken begrijp dat de prijs van wijn
verschilt van die van bier. Twintig eurocent duurder. Wijn overigens die in een bierglas wordt geschonken met ijs erbij, zo willen de mensen het. Wijn van een bedenkelijke soort, die ik mijn gasten nooit zou voorzetten (maar ik gooi ook geen ijsblokjes in de wijn) en die dus eigenlijk minder zou moeten
kosten dan zo’n zorgzaam geserveerd tapbiertje.

De collega’s achter de bar zijn lid van de kookclub Vleesch nog visch. Zíj hebben in elk geval in de gaten hoe het fraaie espressomachine werkt. Zozeer dat ik een van hen tot ‘De Italiaan’ benoem, belast met de vervaardiging van koffie. Verder gaat me de taakverdeling niet aan, ik tap gewoon door.

De Draai is een aaneenschakeling van ontmoetingen. Hele clubjes komen elkaar tegen en dan gaan de rondjes hard. Niet allemaal kunnen ze het tempo volgen en de eerste verschraalde pilsjes worden weggegooid. Watjes! De vrouwen drinken in één glas Spa rood met bier, een combinatie die mij
onbekend is. Misschien iets voor BOB’s.

Daar hebben we de eerste collega (sommige journalisten blijken wielrennen leuk te vinden, of althans de Draai), daar hebben de buurvrouw (gratis biertje!). Gezang en gedans in de tent. Stemming! Iemand wil rode port, een ander Passoa (waar staat dat nou weer?), weer een ander bessenjenever met jus d’orange.
Gekker moet het niet worden, verdomd, ze wil er nog een rietje bij ook! En dat voor twee euro!

Nee, het is mij duidelijk: in de horeca is het hard werken en er valt geen droog brood te verdienen.
Al zullen de ondernemers van de Kade het daarover na gisteravond niet met me eens zijn.

En het feest moet nog beginnen! Buiten loopt levende muziek voor de wielerhelden uit.
Binnen wordt het warmer en warmer. De rij bij de wc reikt bijna tot aan de buitendeur.
Het startschot van de koers klinkt. Buiten blijkt het nog drukker.

Als iedereen die vijftien euro entree heeft betaald en een veelvoud aan bier heeft uitgegeven,
nu ook maar met de fiets is gekomen. En gebruik heeft gemaakt van de stalling bij de kappersacademie.
De opbrengst is voor stichting Heifer, die arme Afrikaanse boeren helpt. Twintig fietsen is een koppel
kippen, 55 fietsen zijn drie konijnen. Ik vrees dat dat aan de overgrote meerderheid van de bezoekers voorbijgaat. Die hebben oog voor vette happen, drank en misschien ook nog voor de renners.